Samo życie

Nie, nie chodzi mi o to czy w bieżącym stuleciu nasze ciała pokryją się sierścią i wyrosną nam ogony. Chodzi o to jak będą ewoluowały relacje biznesu i polityki względem „zwykłych ludzi” i czy zostaniemy zredukowani do ciągów numerycznych.

Nie chodzi mi też o dehumanizację w czasach dyktatu reżimów totalitarnych, ale dehumanizację w wolnym demokratycznym świecie, co powinno być absurdem, który nikomu nie powinien nawet przyjść do głowy. I nie chodzi mi też o dehumanizację w takim kontekście jak opisuje ją współczesna psychologia, badź socjologia. To o co mi chodzi jest dużo prostsze, wręcz prostackie.

Zmienia się stosunek firm do klientów. Mam na myśli duże i firmy i korporacje. Przychody są duże, zyski też, więc można sobie odpuścić „włażenie klientom w tyłek”. Nie można się dodzwonić na infolinię, jeśli w ogóle jest możliwość kontaktu telefonicznego. Często nie można zadać dowolnego pytania tylko wybrać z pytanie z gotowego zestawu. Najgorsze doświadczenie mam ze światową korporacją, z której usług korzystamy codziennie wszyscy. Nie znajdując rozwiązania dla mojego problemu firma po prostu przestała odpowiadać na moje wiadomości, a ja w konsekwencji przestałem korzystać z jednej z jej usług.

Telemarketerzy wykonując połączenie telefoniczne w ogóle nie są zainteresowani tym czy mamy czas i ochotę porozmawiać. Jest produkt lub usługa, którą trzeba sprzedać, więc płynie potok słów, bez możliwości wstrzelenia się między któreś z nich, najczęściej do momentu, aż się nie rozłączy połączenia.

„Uprzejmie informujemy, że w trosce o najwyższą jakość usług rozmowa może być nagrywana. Jeśli nie zgadzają się Państwo na nagrywanie rozmowy prosimy się rozłączyć” Ten komunikat to dla mnie szczyt chamstwa. Jak to się dzieje, że firmy nagrywają tylko rozmowy przychodzące? Bo przecież jak one do nas dzwonią takiego komunikatu nie słyszymy. Nie wiem czy mogę nagrać na moim telefonie rozmowę przychodzącą, ale parę razy powtórzyłem powyższy komunikat w trakcie rozmowy, co wywołało konsternację i oburzenie, a mi sprawiło, nie ukrywam, radochę. Chociaż tyle.

Co będzie za dziesięć lub dwadzieścia lat? Jak będziemy obsługiwani? Przy logowaniu do mojego programu pocztowego muszę potwierdzić, że nie jestem robotem. Trochę to upokarzające, ale kto będzie się tym przejmował jeśli obsługiwać nas będą wyłącznie roboty oparte o programy tzw. sztucznej inteligencji. Będziemy traktowani coraz bardziej przedmiotowo, a nasze uczucia będą coraz mniej brane pod uwagę.

Przy okazji sztuczna inteligencja nie jest inteligencją. To program stworzony przez inteligentne istoty, ale sam w sobie inteligencji ma zero. To zawsze będzie na zasadzie kopiuj i wklej z dostępnych elementów i będzie mogło dawać pozory rozumnego działania, ale nigdy takim nie będzie i obym się nie mylił.

A Politycy? Powoli przestajemy być dla nich ludźmi, którzy mają potrzeby, pragnienia i uczucia. Coraz częściej jesteśmy masą wyborczą, której dobrze jest coś dać lub tylko obiecać, aby osiągnąć wyborcze cele. PIS wprowadzając program 500+ nie robił tego dla ludzi tylko dla siebie, w celu: wygrać wybory. Najlepiej świadczy o tym fakt braku corocznej waloryzacji świadczenia. Waloryzacja nastąpiła dopiero przed wyborami i tylko z powodu obawy o ich przegranie. Podobnie jest z Małym Zusem+. Limit przychodów nie został nigdy podniesiony mimo znacznego wzrostu inflacji. Rząd Donalda Tuska też nie spełnił wielu obietnic, co kosztowało go przegrane wybory prezydenckie 1 czerwca 2025 roku. Piszę ten tekst dzień po ogłoszeniu rekonstrukcji rządu. Nikt nie mówi o tym dlaczego „stary” minister był zły, a nowy ma być lepszy. Nie dopytują się o to przedstawiciele mediów, bo to co dostali wystarczy, żeby wypełnić kolumny portali internetowych. Czy tak traktuje się ludzi?

Co przyniesie przyszłość? Myślę, że do połowy obecnego wieku zostaniemy pozbawieni imion i nazwisk. Nie w kręgu rodzinnym, ale w relacjach obywatel – urząd, klient – firma, pacjent – przychodnia. Będziemy tylko numerem, Peselem, Nipem, numerem klienta, aż pewnego dnia te wszystkie numery zastąpi jeden numer, umieszczony pod skórą i staniemy się anonimowi, bez imion i nazwisk. W tę stronę idziemy, a przyczynia się do tego poniekąd RODO.

Nie wiem czy to nastąpi to w tym wieku, ale zapewne będziemy kupować auta od jednego koncernu samochodowego i kupować artykuły przemysłowe do jednego dostawcy, Amazon? Kto będzie się przejmował preferencjami w Chinach czy w Polsce, tym jakie kolory nam się podobają, jakie smaki lubimy. Dostaniemy produkty w ograniczonej kolorystyce, w kilku smakach, bo takie kolory i smaki podpowie nam AI. Albo nie podpowie, tylko narzuci. Rok 1984 z jednej strony jest coraz dalej, a z drugiej coraz bliżej.

Mam jeszcze kilka wizji przyszłości, ale aż sam się boję przelać je na papier, więc może zakończę teraz mój wpis.

Dopisek:

Wpis skończony, ale dopiszę jeszcze zdanie o kryzysie humanitarnym w Strefie Gazy. Tam też mamy do czynienia z dehumanizacją, wykorzystywaniem cywili do przeciągnięcia szali konfliktu na swoją stronę. Obrazki w telewizji są tragiczne. Cofamy się w człowieczeństwie, chociaż z drugiej strony w tamtym rejonie świata to niestety norma.

Aborcja jest tematem gorącym, albo raczej podgrzewanym przy okazji kolejnych wyborów parlamentarnych. A ja mam coraz więcej wątpliwości związanych z tym czy komukolwiek zależy na przyjęciu ostatecznego rozwiązania w tej sprawie. Według mnie chodzi tylko o nabijanie punktów w sondażach poprzez prezentowanie stanowiska, które popiera elektorat danej partii politycznej. Może przesadzam. Jednak skoro powyższa myśl przyszła mi do głowy, może tak rzeczywiście jest.

Ja, osoba niewierząca, głosująca od lat na Platformę Obywatelską, jestem przeciw aborcji. To znaczy, gdyby ktoś zadał mi to koślawe pytanie: „Czy jesteś za czy przeciw aborcji?” i musiałbym na nie odpowiedzieć odpowiedziałbym jak powyżej. Tylko co to za pytanie? Zapytajmy o coś innego. Czy jesteś za czy przeciw wyrywaniu zębów? Kto rozsądny, inteligentny i zdrowo myślący odpowie twierdząco? Oczywiście jestem przeciw wyrywaniu zębów! Istnieją jednak sytuacje kiedy zęba trzeba usunąć. Jednak robimy to zawsze tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione medycznie. W przypadku ciąż tak nie jest. Większość ciąż jest usuwana z powodów poza medycznych. Wiarygodnych statystyk tu nie ma, bo nie może być. Nie ma czegoś takiego jak rejestr przerywanych nielegalnie i legalnie ciąż. A z jakich powodów przerywane są najczęściej ciąże? Tego też się nie dowiemy. Zakładam, że od 95 do 99 procent przypadków to ciąże niechciane. A kto usuwa ciąże? Zapewne w największym stopniu dotyczy to tak zwanych ” wpadek” młodych bezdzietnych kobiet albo kobiet w średnim wieku mających już dzieci.

Postawmy teraz pytanie. Czy Państwo może nie zgodzić się na pozbawianie życia rozwijającego się w ciele matki człowieka tylko dlatego, że matka i ojciec popełnili błąd niezabezpieczenia się przed zajściem w ciążę? Tak, według mnie może. Tak samo jak Państwo nie godzi się na prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu, albo na dokonywanie rozwodów z pominięciem sądów. (Swoją drogą w tej sprawie nikt nie protestuje). I drugie pytanie. Od którego tygodnia ciąży zaczyna się człowiek? W wymiarze emocjonalnym od pierwszego tygodnia. A w wymiarze biologiczno-medycznym? Około 11 tygodnia ciąży zarodek staje się płodem. Jednak przyglądając się zarodkowi w 6 tygodniu ciąży widzimy oczy, ręce i ogonek, który zamieni się w nogi. Człowiek? Mała fasolka, albo kijanka, ale według mnie człowiek. Dlatego moim zdaniem jeśli kobieta chce usunąć ciążę powinna zrobić to jak najszybciej. Szybko. I skoro chcemy osiągnąć w Polsce kompromis aborcyjny walczmy o możliwość usuwania ciąży nie do 12 czy 14 tygodnia ciąży, ale do 5 lub 6 tygodnia. Miłe Panie, ile czasu potrzeba, żeby zorientować się, że jest się w ciąży. 3 miesiące? Czy nie zgodzicie się na skrócenie okresu,w którym można usunąć ciążę. A tak przy okazji jestem totalnie za tabletkami „dzień po”. W przypadku ich stosowania nie ma mowy o usuwaniu ciąży, chociażby z tego powodu, że jeszcze nie wiadomo czy ciąża jest czy jej nie ma. Stres może jest, ale traumy już raczej nie będzie.

„Moja macica moja sprawa” Zgadzam się z tym w pełności. Jednak od momentu kiedy w macicy pojawi się lokator zgadzam się już niezupełnie. Jeśli kobiety wymagają dla siebie szacunku powinny obdarzyć nim też innych. Ojca dziecka i samo dziecko. Seks oprócz przyjemności wiąże się też z ryzykiem nabycia odpowiedzialności za przyszłe życie. Swoje, partnera i dziecka. A partner i dziecko są w dyskusjach na temat aborcji pomijani. Jestem ojcem trójki dzieci i moja była żona była w ciąży trzy razy. Żadne z dzieci nie urodziło się wyniku ustalenia terminu jego poczęcia i nigdy nie było tematu usunięcia ciąży. Cieszę się, że je mam, te moje dzieci, i nie muszę ciągnąć do końca życia traumy związanej z usunięciem ciąży. Chyba mówimy tu też o odpowiedzialności. Za siebie, za innych. I chyba mówimy tu też o uczuciach, swoich i innych. Nie wiemy jakie konsekwencje psychiczne pociągnie za sobą usunięcie ciąży. Rozpad związku, trauma, depresja? Nie jesteśmy w stanie tego przewidzieć w swoim przypadku.

A teraz i na koniec sondaż, którego przeprowadzenie nie ma sensu. Ilu zapytanych ankietowanych odpowiedziałoby twierdząco na pytanie: „Czy zgadzasz się na usunięcie ciebie ze świata?” Nawet jeśli mielibyśmy odpowiedzi twierdzące, wyniki musielibyśmy podawać w dziesiątych częściach promilach. Każdy człowiek chce żyć. Wszystko w naturze walcza o przetrwanie. Również rośliny. Nie zabierajmy zatem życia komuś tylko dlatego, że nie jest jeszcze w stanie przeciw temu zaprotestować.

Zdarzyło mi się ostatnio i przypadkowo oglądnąć film „Patch Adams” z Robinem Williamsem w roli głównej. Film o wyjątkowym człowieku i lekarzu granym przez wyjątkowego aktora. Bo Robin Williams należy, bo ciągle jest z nami na ekranie, do artystów o wyjątkowym talencie. To co posiadał nazywam na swój użytek darem od Boga, czyli taką ilością talentu, która sprawia, że artysta wystaje ponad przeciętność, a nawet ponad bycie bardzo dobrym w swojej dziedzinie. Unosi się nad ziemią i dotyka gwiazd. Staje się uniwersalnym i międzynarodowym wzorcem kopiowanym przez innych. Jest i będzie niezapomniany. Tak jak Wolfgang Amadeusz Mozart, Vincent van Gogh, Jimi Hendrix, Paul McCartney. Nie, nie porównuję Robina Williamsa do wymienionych gigantów, jednak w tym co robił był, tak jak wszyscy wymienieni artyści wyjątkowy. I jest coś w tym, że pomysł napisania artykułu o nieograniczonym talencie wpadł mi głowy właśnie w czasie oglądania filmu z nim w roli głównej.

Artykuł pisze osoba wszechstronna. Znam biegle trzy języki obce, Gram na gitarze i pianinie. Piszę piosenki. Jestem praktyczny i jak mówią po angielsku „handy”. Jednak w niczym nie jestem wybitny. Jestem tylko dobry, albo bardzo dobry i zadroszczę wszystkim, którzy są w jakiejś dziedzinie wybitni.

Jednak czy na pewno mam czego zazdrościć?

Robin Williams opuścił nas w wieku 63 lat w wyniku samobójczej śmierci po latach uzależnienia od narkotyków i alkoholu. Cierpiał też na depresję. Ten ekranowy żartowniś przez całą swoją karierę byl uzależniony i nieszczęśliwy. I tak pożył długo. Przepraszam za ten sarkazm, ale przypomniałem sobie o „Klubie 27”, młodych gwiazdach, którzy opuścili nas jeszcze przed trzydziestką. Wśród nich wymieniony wcześniej Jimi Hendrix. Wydaje się, że w obecnych czasach gdzie dostęp do informacji i pomocy lekarskiej jest powszechny artyści powinni być w stanie uniknąć problemów z uzależnieniem. Jednak jakoś do klubu, jako jednej z ostatnich, udało się dostać Amy Winehouse, wybitnie uzdolnoniej artystce, która po prostu zapiła się na śmierć. Nikt jej przed tym nie uchronił. Jednak sama śpiewała o tym, że chciano ją wysłać na odwyk, ale powiedziała: „No, no, no”

Dlaczego do tego dochodzi?

Wydaje się, że sukces powinien zapewnić dopływ gotówki i brak powodów do stresu, a powszechne uwielbienie powinno ustawić samoocenę na wyskoim poziomie. Jednak z jakichś powodów gwiazdy, te największe, są nieszczęśliwe. Czy sława jest za duża do udźwignięcia. To co miłe, czyli rozpoznawalność, z pewnością z jakimś czasem staje się udręką. Każde pojawienie się w przestrzenie publicznej wywołuje poruszenie. Nie można normalnie zjeść obiadu w restauracji, zrobić zakupów lub poleżeć na plaży. Z czasem kontakty z otoczeniem zostają zapewne ograniczone i zaczyna się życie w swojej bańce, co dla człowieka, istoty społecznej, staje się uciążliwe. Jednak czy jest to na tyle uciążliwe, że musi skończyć się uzależnieniem lud depresją. Czy problemu tak naprawdę nie ma, bo dotyczy on niewielkiej procentowo grupy ludzi? Jack Nicholson żyje. Clint Eastwood też. Udało się też jakoś przetrwać jednej z największych gwiazd popu, czyli Madonnie. Może po prostu z ciężarem sławy nie radzą sobie ci najwrażliwsi tak samo jak najwrażliwsi z nas, „zwykłych” ludzi, o których istnieniu i śmierci nikt nie wie i nigdy się nie dowie. Ludzie, których przypadków nie mogę tu opisać, bo ich nie znam.

Rozpocząłem pisanie tego tekstu z myślą o zastanowieniu się nad problemem, którego być może nie ma. Bez względu na ilość pieniedzy i wykonywany zawód ludzie potrzebują bliskości, akceptacji, rodziny. Jeśli tego w ich życiu nie ma, bez względu na status materialmy i społeczny, cierpią. Więc raczej nie zazdrośćmy, tylko starajamy się zrobić wszystko, aby nasze życie było po prostu dobre, tak dobre jakim sami je potrafimy uczynić. I cieszmy się nim póki trwa. A Robin Williams niech patrzy na nas z góry, ze szkrzydłami anioła jak, na zdjęciu, i się uśmiecha widząc jak dobrze nam idzie.